بعد از دو نمایش دل انگیز باخت سه بر یک برابر بوسنی چک محکمی بود. آنقدر خشک و بی رحم که نه تنها از خواب بیدارمان کرد که رویاهایمان را هم فراری داد. منتظرحماسه بودیم اما با جیب خالی. می خواستیم شیر شکار کنیم با دانه شاه دانه. اما نه. حقیقت همانی بود که دیدیدم. بازی آخر پایان ماه عسل بود. انقدر بد که می شود اسمش را ماه تلخ گذاشت. به همان تلخی که رومن پولانسکی در آن کشتی لعنتی روایتش کرد. حتی تلخ تر از پایان امانوئل سنیه، در نقش میمی فیلم ماه تلخ. فاصله ما با بوسنی شاید نتیجه سه بر یک باشد اما تیمی که توانسته بود آرژانتین را تا دقیقه نود و یک متوقف کند چگونه ناگهان سر از سرزمین واقعی فاصله ها در آورد؟

این تیم به اندازه آن سه تیم که در سال های 78 و 98 و 2006 به این آوردگاه فرستاده بودیم پرمهره نبود. اصلا ستاره ای در آن حد و اندازه ها نداشت. پروین و قلیچ خانی، دایی و خداداد، کیا و کریمی. انها شاه مهره های آن سه تیم پیشین بودند.اما ستاره تیم ما در این دوره تنها کارلوس کی روش بود. مردی با دستان کاملا خالی.مردان کلیدی اش نیمکت نشینان فولام و چارلتون بودند. مرد شماره یکش در دو سال اخیر روی هم رفته سه بازی رسمی را انجام نداده بود. بهترین مدافعش(پولادی) یک فصل کاملا مصدوم بود. فقط یک بازیکن از این تیم را انتخاب کنید که همسنگ ستاره های پیشین ما باشد.فقط یک بازیکن و نه بیشتر.

چک محکمی بود. انقدر ضرب داشت که مستقیم برگشتیم به سرزمین واقعیت ها. اما شاید اگر مسی و مازیچ آن بلا را سر ما نمی آوردند امشب لولای درهای معجزه روان تر بود و چیزی به روی مان گشوده می شد. اما نشد که بشود.بله حد و اندازه های گلر رشیدمان تقریبا همینی است که امشب دیدیم.جا گیری های بعضا بد و گل های غافلگیر کننده. آخرین باری که این جوان خوش چهره در یک بازی مهم برای پرسپولیس بازی کرد مربوط به داربی حذفی بود.می دانید نتیجه اش چه شد؟تنها باخت سه بر صفر تاریخ قرمزها در داربی در آن شب رقم خورد. قصد محاکمه حقیقی را نداریم چرا که در بازی با آرژانتین نشان داد اگر روزش باشد به سادگی تسلیم نمی شود اما امان از عدم آموزش درست.مقصر نه علیرضاست و نه کی روش.ما مکانیزم تربیت درست را در فوتبال مان نداشتیم که اگرداشتیم این بچه در دو سال اخیر تا مرز نابود شدن پیش نمی رفت.باز هم از صدقه سری کی روش و اعتمادش بود که نشان مان داد بلد نیستیم از داشته هایمان استفاده کنیم. یک حقیقی داریم که می تواند سه گل بد بخورد یک حقیقی داریم که می تواند ستاره باشد. اینکه او رو به کدام سمت برود دست ماست. دست مربی باشگاهی ما. دست سرمربی تیم ملی ما.نشان به این نشان که مورینیو و کارلتو چه با کاسیاس و اسپانیا کردند.مگر علیرضا بزرگتر از این اسطوره است؟

چک محکمی بود. اما بیدارمان کرد تا هوشیار باشیم اگر واقعا می خواهیم روزی در جام جهانی از تیمی مثل آرژانتین امتیاز بگیریم، اگر می خواهیم سرانجام در بازی سوم این تورنمنت همانند قهرمانان ببریم و از گروه صعود کنیم می بایست هزینه اش را بپردازیم.

عوض اینکه در طول یکسال سی میلیارد هزینه تیمداری استقلال و پرسپولیس کنیم که سرانجام چهار داربی متوالی حال فوتبال را بهم بزنند،پول را به جایش و صحیح هزینه کنیم. کی روش را حفظ کنیم و کی روش ها را به لیگ برتر بیاوریم. مثل مسیری که ژاپن رفت و در حال ادامه دادنش است. اگرچه انها هم با یک امتیاز با جام وداع کردند اما نمایش شان نشان داد با فوتبال گلخانه ای پا به برزیل نگذاشتند.البته آنچه ما داریم و کره و ژاپن از داشتنش محروم هستند ژنی است که اجازه می دهد بیش از هر تیم دیگری بدویم. فیزیکی است که مدافعانی با کلاس واقعی در اختیارمان قرار می دهد.به فیزیک عناصر دفاعی ما خوب نگاه کنید، کره و ژاپن چگونه می توانند چنین ژنی را بسازند؟

جام جهانی برای ما به پایان رسید اما این پایان می تواند آغاز یک دوره باشد. کی روش با یک تیم کاملا معمولی اما یکدست، کی روش با مجموعه ای که ستاره همسنگ ستاره های سابق ما را نداشت فقط در طول سه ماه مجموعه ای ساخت که همه را متحیر کرد.به بازی با بوسنی زیاد توجه نکنید،ما "پلن پیروزی" نداشتیم و آنچه کی روش آموزش داده بود گل نخوردن برابر نیجریه و آرژانتین بود که از شانس بدمان نابغه عصر در آخرین لحظه همه چیز را خراب کرد.شاید در محاسبه کی روش با سه مساوی قرار بود صعود کنیم. اگر بوسنی برابر نیجریه گلش را داور نمی سوازند شاید در بازی آخر ما برای همان تک امتیاز بازی می کردیم و بدستش می اوردیم.

با یک امتیاز و تنها یک گل زده بدترین عملکرد اماری را در بین همه ادوار حضورمان داشتیم اما این همه واقعیت نیست. تیم بدون ستاره که گفته می شد کیسه گل می شود تا روز آخر شانس صعود داشت.ثمره کارکرد سه ماهه کی روش را دیدیم.حالا تصور کنید این فوتبال یک برنامه واقعی سه ساله داشته باشد.تربیت بازیکنانی برای جام جهانی 2018. ساختن تیمی که سرانجام طلسم جام ملت های لعنتی را بشکند.

مهمترین خروجی جام بیستم برای ما این واقعیت بود که اگر در بدترین حالت ستاره نداشته باشیم(که انصافا هم نداشتیم) با برنامه و مدیریت می توانیم برابر نیجریه و ارژانتین مقاومت کنیم و این آغاز یک دوره است.مربیانی که به مدافعان ما می اموزند چگونه با بستن فضا و به کنار کشاندن توپ،کاری کنید که مسی، دی ماریا، هیگواین و دی ماریا تا دقیقه نود و یک خنثی شوند.اگر امروز به هر بهانه ای کی روش را از دست بدهیم و بدتر از آن مردی در حد، اندازه و سواد او را نیاوریم آن وقت به سر خط برگشتیم.به همان جایی که درخشان، روشن و مظلومی در آن کز کرده اند و با خنده می گویند این آرژانتین مهار شدنی نیست و ما کیسه گل می شویم! ما مربی بلند پرواز می خواهیم که شب قبل از بازی با بوسنی به بازیکنانش بگوید در حال آنالیز فرانسه هستم برای بازی یک هشتم نهایی. باور کنید مسیر تحقق رویا ازهمینجاست. با مردانی شجاع،اصولگرا و بزرگ.